Na bohatera etiudy zrealizowanej na ostatnim roku studiów Andrzej Wajda wybiera dziecko o urodzie cherubinka. Pierwsze ujęcia ukazują sielską atmosferę dziecięcego pokoju tuż przed zaśnięciem malucha, gdy jeszcze świeci się światło, a mama przychodzi utulić do snu. Ale to tylko rama narracyjna dla zasadniczej części opowieści. Cóż śni się dziecku w roku śmierci Stalina? Jego marzenia senne wypełniają kolejarze, prząśniczki, strażacy, aptekarze, piekarze. Gdy malec śpi, oni podejmują wytężony trud. To ludzie pracy. Kilka krótkich, inscenizowanych sekwencji stanowi pochwałę ludzkiego wysiłku, apoteozę pracy utrzymaną wyraźnie w duchu ówczesnych produkcyjniaków. Warto jednak pamiętać, że rok 1953 to wciąż jeszcze czas socrealizmu w sztuce. Kolejne zakłady pracy podejmują wyzwania, biją rekordy, a artyści portretują i zachęcają do dalszych starań.

Inscenizowany dokument o ludziach którzy z różnych względów muszą pracować w nocy. Kiedy większość obywateli smacznie śpi, wiele osób czuwa nad naszym bezpieczeństwem i są gotowi nieść pomoc. Również niektóre zawody związane z przemysłem spożywczym, oraz tabor kolejowy i naprawczy nie mają czasu na nocny odpoczynek.